زندگی

دو روز مانده به پایان جهان ، تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است . تقویمش پر شده بود و تنها دو روز خط نخورده باقی مانده بود . پریشان شد و آشفته و عصبانی . نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد .

داد زد و بد بیراه گفت ، خدا سکوت کرد .

آسمان و زمین را بهم ریخت ، خدا سکوت کرد .  

جیغ زد و جار و جنجال راه انداخت ، خدا سکوت کرد .

به پر و پای فرشته و انسان پیچید ، خدا سکوت کرد .

کفر گفت و سجاده دور انداخت ، خدا سکوت کرد .

دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد ،

خدا سکوتش را شکست و گفت : عزیزم ! اما یک روز دیگر هم رفت . تمام روز را به بد و بیراه و جار و جنجال از دست دادی . تنها یک روز دیگر باقیست . بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن . لابلای هق هقش گفت : اما با یک روز ... با یک روز چکار می توان کرد ... ؟

خدا گفت : آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند ، گویی که هزار سال زیسته است و آنکه امروزش را در نمی یابد ، هزار سال هم به کارش نمی آید . و آنگاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت : حالا برو و زندگی کن . او مات و مبهوت به زندگی نگاه کرد که در گودی دستانش می درخشید . اما می ترسید راه برود .  می ترسید زندگی از لای انگشتانش بریزد . قدری ایستاد ... بعد با خودش گفت : وقتی فردایی ندارم ، نگه داشتن این زندگی چه فایده ای دارد ؟! بگذار این یک مشت زندگی را مصرف کنم .

آنوقت شروع به دویدن کرد . زندگی را به سر و رویش پاشید . زندگی را نوشید و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا بدود ، می تواند بال بزند ، می تواند پا روی خورشید بگذارد . می تواند ...

او در آن یک روز ، آسمان خراشی بنا نکرد ، زمینی را مالک نشد ، مقامی را بدست نیاورد ، اما ...

اما در همان یک روز دست بر پوست درخت کشید ، روی چمن خوابید ، کفش دوزکی را تماشا کرد ، سرش را بالا گرفت و ابرها را دید و به آنهایی که نمی شناختندش سلام کرد و برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد .

او در همان یک روز آشتی کرد و خندید و سبک شد ، لذت برد و سرشار شد و بخشید . عاشق شد و عبور کرد و تمام شد .

او همان یک روز زندگی کرد . اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند : امروز او درگذشت ، کسی که هزار سال زیسته بود .

    

زندگی اسم نیست ، که در واقع زیستن است .

عشق نیست ، که عشق ورزیدن است

رابطه نیست ، که ربط یافتن است

آواز نیست ، که آواز خواندن است

رقص نیست ، که رقصیدن است  

بیا لبخند بزنیم

بدون انتظار پاسخی از دنیا

و بدان که روزی آنقدر شرمنده می شود ،

که بجای پاسخ لبخند ، به تمام سازهایمان می رقصد .

باور کن ...

به قول اخوان ثالث : هی فلانی ! زندگی شاید همین باشد ...

راستی سلام !

من برگشتم ...