شاگردی از استادش پرسید: "عشق چیست ؟ "
استاد در جواب گفت: "به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور. اما در هنگام عبور از گندم زار ، به یاد داشته باش که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی!"
شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت. استاد پرسید:"چه آوردی؟ "
و شاگرد با حسرت جواب داد : " هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به امید پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم"
استاد گفت: " عشق یعنی همین!"
شاگرد پرسید : "پس ازدواج چیست؟ "
استاد به سخن آمد که : " به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور. اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی !" شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت . استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت: " به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم. ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم."
استاد باز گفت: " ازدواج هم یعنی همین!!
به نظر خیلی قشنگ نمیاد. چرا باید اینطور نگاه کرد؟ توضیحی هم هست برای این حکایت که چندان به دل نمی شینه؟
منم این حکایت رو شنیده‌ام. به نظرم میرسه منظور استاد افراط و تفریط انسانه. اگرچه در نگاه اول به نظر میاد صرفا سمت و سوی این داستان به سمت عشق و ازدواجه. اما میشه اون مفهوم رو هم از پسش استنباط کرد. البته این استنباط منه.
دقیفا همینطوره . اتفاقا منم از همین استعاره ی این مطلب خوشم اومد که نوشتمش . چون به نظرم اومد پیامش فراتر از اونی باشه که فقط به عشق و اینجور چیزا ختم بشه . متاسفانه اکثر ما آدما از هر چیزی فقط اون جنبه ی ظاهری قضییه رو نگاه می کنیم و دیگه به پیام اخلاقی اون مطلب توجهی نمی کنیم . به قول مولوی :
ای برادر قصه چون پیمانه ای ست
معنی اندر وی مثال دانه ای ست
دانه ی معنی بگیرد مرد عقل
ننگرد پیمانه را چون گشت نقل